Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Καλαμάτας (1.2.2014)
Μαρίας Καρδαρά, Ο ΑΙΟΛΟΣ ( Ποίηση )
Ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2013
Αντί κριτικής
Αγαπημένη μου εν ποιήσει φίλη Μαρία Καρδαρά,
(που απαθανατίστηκες τη μέρα της
απελευθέρωσης στο Σύνταγμα μ΄ ένα κλαδί
ελιάς στο χέρι, τη λευτεριά του τόπου τούτου να γιορτάσεις),
σήμερα έπιασα και
διάβασα την συλλογή σου « Ο Αίολος »
εκ νέου. Δεν μου αρέσει να γράφω στη
γλώσσα της κριτικής, αλλά μόλις
ολοκλήρωσα την ανάγνωση, ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω δυο λόγια απλά κι
ατεκμηρίωτα.
Η ποίησή σου κρουνός κι αυτή τη
φορά από «φτερούγα ξυραφιού στην καρδιά»
σου, ψάχνει θαρρείς να ποτίσει την πιο βαθιά ρίζα της Ελλάδας μας, να την κρατήσει
ζωντανή τώρα που πάει να λιποψυχήσει. Nα μας θυμίσει πως
«έγιναν οι Έλληνες συνώνυμοι
των θρύλων και των ουρανών
μ΄
εκείνη την απόδραση στο φως».
Έκλεισες μέσα στην ψυχή
σου την Ελλάδα (του ποιητή παρότρυνση – αλλά και χωρίς αυτήν το ίδιο θα έκανες) , και
σαν αντίδωρο το μεγαλείο που αισθάνθηκες
μας το μοιράζεις στίχο-στίχο.
Οι στίχοι σου ξεκινούν από το αρχέτυπο,
το κοσμογονικό, το μυθικό, το άχρονο κι εξακτινώνονται στο συμπαντικό παρόν μας,
στα κ ο σ μ ή μ α τ α όλα του
πλανήτη μας και τις πληγές του.
Η ποίησή σου, ρωμαλέα, μεγαλόπνοη, φανερώνει
γερά, κατάγερα ποιητικά πνευμόνια ( κι ας υστερούν τα φυσικά σου τοιαύτα !).
Ο
τόνος της μου θύμισε την Αμοργό του Γκάτσου, τον Ελύτη, τον Σολωμό, τον Κάλβο.
Σε αυτήν την υψηλής πνοής ποίηση που κατέθεσες ( 32 ολόκληρα χρόνια μετά τον κορυφαίο
« Θρήνο για τη Μητέρα μου » ) σκιρτά
και πάλλεται η Ελλάδα ολοζώντανη με την αθωότητα και τις αμαρτίες της, με την
τραγικότητα και την αυτοκαταστροφή της, με το
Πνεύμα και την Τέχνη της προπάντων και το φως της.
Αυτό το φως που
ασπαίρει και καταυγάζει φωτίζοντας το μικρό μας περίπατο πάνω της:
«Μικρό
μου πέρασμα
από τούτο τον τόπο…»
Ο Αίολος μας φέρνει μια ποίηση γεμάτη
μουσικότητα, ποίηση αινιγματική, προφητική, ταιριασμένη απόλυτα με το μυστήριο,
τη γοητεία και το ήθος της Ελλάδας, πρωτεϊκής και αιώνιας, όπως μας έρχεται
μέσα από τα χώματά της, που επιστρέφουν στα μάτια μας
« τα
πρώτα μας κόκκαλα
Γερά
κόκκαλα Γερά αγάλματα
και τα χρυσά στεφάνια της Βεργίνας».
Σε κάθε σελίδα του βιβλίου σου στίχοι απαράμιλλης ομορφιάς και καθαρής
ποιητικής ύλης.
Η μόνη ένστασή μου –συγχώρεσε με για την αυθάδεια –είναι που
γίνεσαι αναλυτική και διδακτική κάπως σε λίγους στίχους στην πρώτη πρώτη σελίδα
μετά το εξαίσιο δίστιχο της αρχής:
« Κανείς δεν αγαπάει τα ερείπια
μα όταν είναι τα δικά σου πώς να φύγεις;»
Θα ήταν άχαρο εδώ να καταγράψω
αποσπώντας από το περιβάλλον τους τους στίχους που μου άρεσαν και υπογράμμισα
διακριτικά με μολυβάκι (παλιά συνήθεια…).
Μου άρεσαν όλα τα ποιήματα αλλά
μπαίνω στον πειρασμό να σου αναφέρω αυτά που εξακολουθητικά με μαγνητίζουν
ολάκερα: ο Ίκαρος, η Πυθία, ΕΔΩ!, Το Κύκνειο Άσμα, η Αναδυομένη,
ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ, ο Αίολος και η συνταρακτική Κασσάνδρα.
Την κομψότητα της έκδοσης και του εξωφύλλου που οφείλουμε στην Αγγελική
Μπάκα την εξέφρασα ήδη από την πρώτη στιγμή που πήρα το βιβλίο σου στα χέρια
μου.
Σε ευχαριστώ λοιπόν για τον Αίολο
και την ποίησή του. Ευχαριστώ εκ του μακρόθεν και τον ποιητή Αντώνη Φωστιέρη που
μας γνώρισε τη μεγάλη άγνωστη Μαρία Καρδαρά, τόσα χρόνια δίπλα μας στο Κατσαρού Μεσσηνίας.
Δεν είσαι
λοιπόν και εσύ τρόπον τινά Αναδυομένη;
Αυτή που έχει τη χαρά και τη χαρίζει
η υπαρχτή
και η ερχομένη
Αυτή που
ολοκληρώνεται στην έκσταση
η
Αναδυομένη.
Ευτυχώς σε γνωρίσαμε έστω και τώρα!
Εύχομαι να
μακροημερεύσεις και να ξεδιπλώσεις στα μάτια μας (για το δικό μας καλό) και
άλλες εκλεκτές σελίδες της γνήσιας, ανόθευτης έμπνευσής σου και δια βίου θητείας σου στην Ποιητική Τέχνη.
Με βαθιά
εκτίμηση στην ποίησή σου
και την αγάπη μου
Γιώτα Αργυροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου