19.7.13

Στον Φιλόσοφο Εμπεδοκλή

Το ήξερες πως θα πεθάνεις
γι αυτό πυρπολήθηκες πάθος
του αθάνατου . . .
Ω, μάταιο όνειρο, είπε ο Ζήνας
ή, ο μέγιστος νους μέσα στη λάβα
Κι αυτό το μελανό, αυτό το μπλάβο
όπως ο θάνατος,
αυτό το πλησίον τον θάνατο
είπε ο Ζήνας θεόπνευστο;
Είπε τον θάνατο θεόπνευστο;
Μα το Δία! Μα τον Ζήνα!
                         
Τα θαύματα των λαών
στοιχειωμένα στα πάνδεινα των ανθρώπων
και το πύρινο βήμα
και ο αφόρητος πόνος
και η ίδια παραίσθηση
επιστρέφουν πομπώδη τη συγκλονιστική μαρτυρία:
ποτέ δε γύρισες θεός
                         
Άσπρος καπνός, κόκκινος άνεμος . . .
Το πύρινο βήμα
και το χνάρι του ανθρώπου
με φλόγες πορείας ατέρμονης
Το σανδάλι σου χρυσό πεταμένο με πέτρες της λάβας
και πέτρες πολύτιμες του χιονιού και της γης
δοκιμάζουν το νούμερο οι γενιές της φωτιάς
του Ηράκλειτου
να πατήσουν στο βήμα σου
Με φωνές της φωτιάς πάλι βρέφος οι φλόγες
Το πρωτόγονο πέλμα στο γύρο του θανάτου
Πάντα φλόγα και χιόνι μιλάει ο τόπος,
ο φιλόσοφος Εμπεδοκλής αφηνίασε!
Με το έτσι θέλω να γίνη θεός
στο έγκατο πυρ
Στη λάβα της Αίτνας

φλεγόμενος!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου