19.7.13

Μυκήνες

Τούτο  το κυκλώπειο παρόν
η πύλη των λεόντων, ω, επισκέπτη
δεν είναι πλάνη αυτό το πέρασμα
Είναι αρχαίος τόπος!
Μεγάλη φύση και ερείπια οι ένδοξες Μυκήνες
Εδώ δε θα χτιστή ποτέ και τίποτα
Εδώ περνάει ο θρύλος
Η προαιώνια ιαχή στη φυλακή μιας τόλμης
                         
Χαμογελάει και ριγεί
όλο το αρχαίο μέγεθος
Ο ουρανός και η πέτρα
Και τα λιοντάρια δε μιλούν
Ακούνε την προΰπαρξη
στην κορυφαία πτώση τους
Τα πάθη τα ιστορικά
και τα μεγάλα πτώματα
Βαριά κυκλώπεια τείχη
βαριά κυκλώπεια τείχη
ακόμα περιβάλλουν τις γιορτές
σ΄όλες τις κοινωνίες
                         
Οι όγκοι των αιώνων και ο κάματος
και η γλυκιά πνοή του ανθρώπου
στην πλαστουργία του χαλκού
κινούν εδώ κι είναι παντού
τα πάντοτε παράλληλα
 ο θρίαμβος και ο παιάνας
Η πέτρα των αφορισμών
που κουβαλάνε οι λαοί
και τους συντρίβει
το άγος ο λαμπρός χρυσός
κι η γλώσσα της δολοπλοκίας
κινούν εδώ κι είναι παντού
όταν ο κύκλος γίνεται κραυγή
που γρήγορα σαπαίνει και πεινάει
                         
Και η παλιά εστία των γενών
σωρός με χώματα και στάχτη
Σκότος πως ήτανε η θάλασσα
και τα καράβια της
Σκότος του ήλιου και του Κένταυρου
Γλυκός παλμός το νεύμα της
και η πρωτόπλαστη
η τωρινή ασύλληπτη η προϊστορική
μητέρα
έξω απ τα ανάχτορα
έξω απ τα ερείπια
χαράζει το άγριο δάκρυ της
τον βάρβαρο βωμό
                         
Κινούν εδώ και είναι παντού
σύννεφα αναφιλητά
καθώς αρχαίες αστραπές πλέκουν
το φονικό τους δίχτυ
και το απλώνουν ματωμένο να φανή
πιο μέσα από το έθιμο
το νέο προσωπείο
Φριχτά σφαγμένο γένος
γιατί αυτή η κοινωνία των ανθρώπων
εσάλπισε το μεγαλείο με τα όπλα της
και την πειρατική σημαία
                         
Μεταλλικές σταγόνες στάζουν αίμα του αέρα
βωμοί της ανθρωποθυσίας
εδώ που ζήσαν οι αδάμαστοι
γυναίκες και άντρες
Η τραγική σκηνή
υγρή από τα αίματα
όπως παίχτηκε το έργο του ανθρώπου
φόνος και αρπαγή
Όπως στις πρώτες ναυμαχίες
εναυγάγησε η τρυφερή μητριαρχία
Και πάνω από το φόβο και το έλεος
η συμπαιχνία των καιρών
αθώωσε το μητροκτόνο
Η πληγωμένη φύση κλαίει και ολοφύρεται
κι΄ ο νόμος πατριάρχης
Έτσι η τραγωδία
                         
Ουράνιο περιδέραιο
έτρωγε το λαιμό της
χρησμός κι αυτός
κάποιου Απόλλωνα
το εκμαγείο
η ταρίχευση
και η μεγάλη σαρκοφάγος
η επώνυμη
η γη της καταγγελίας
«ου το μάταιον είδος»
Αλλά αυταπάτες και πλάνη
να επανέλθης τρύπια διάκριση
φόβος και κατάλυμα
                         
Ας υποτάχθηκε η μάντισσα
εμέτρησε σωστά τα όπλα
Εμέτρησε λαμπρές μορφές
της τάξης των λεόντων
Ας άλλαξαν τα όπλα τους
άλλο λαιμό και χέρι
έμεινε απαράβατος ο νόμος του χαλκού
Και η ευθεία των ματιών

οι χαλκοφόρες, οι χρυσές, οι ένδοξες Μυκήνες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου